Svako deseto dete u Srbiji ima disleksiju – teškoće u savladavanju čitanja i pisanja. Nastavnici i roditelji neretko smatraju da je reč o lenjosti deteta koje, najčešće, ima natprosečnu inteligenciju. Stručnjaci kažu da problem može da se prevaziđe drugačijim pristupom učenju.
Teškoće u savladavanju čitanja i pisanja ima svako deseto dete u Srbiji. Zbog nedovoljne obučenosti, nastavnici i roditelji neretko smatraju da je reč o lenjosti i nezainteresovanosti deteta za rad koje, najčešće, ima natprosečnu inteligenciju. Stručnjaci kažu da problem može da se prevaziđe drugačijim pristupom učenju.
Neki simptomi disleksije primete se kad dete pođe u školu, ali se često ne prepoznaju, priznaju roditelji. To je slučaj i sa Dubravkinim detetom, čiji je deda defektolog.
Dubravka Obradović kaže da je u osnovnoj školi koju je pohađalo njeno dete bio i logoped i da niko nije umeo da prepozna i da joj kaže o čemu se radi.
“I onda su nastale različite teorije, tipa dete ima problem sa autoritetima, ne voli školu, ne može da se uklopi u školu, i onda idete od jednog do drugog stručnjaka i pokušavate da rešite probleme”, priča Dubravka.
Deca se rađaju sa razvojnom disleksijom, dok stečena nastaje usled povreda mozga.
Slavica Golubović sa Fakulteta za specijalnu edukaciju i rehabilitaciju kaže da se disleksija ne leči.
“Neko ko se rodi disleksičan on će tu disleksiju imati celog života s tim što će sa rastom, različitim radom, tretmanima, tehnikama moći da ne neki način rediguje te svoje simptome i kompenzuje svoje smetnje. I to bi roditelji trebalo da znaju”, objašnjava Golubovićeva.
Roditelji smatraju da individualni nastavni program nije rešenje, pa preuzimaju ulogu glavnog učitelja i zastupnika deteta, kako bi favorizovali njegove jače strane i sačuvali mu samopouzdanje.
Logopedi, pak, kažu da se problemi prevazilaze drugačijom organizacijom nastave, tim pre što je većina te dece natprosečno inteligentna.
“Kod nas je zahvaljujući jednoj fonemi, jednoj grafemi malo manje disleksičara nego u ostalim delovima sveta, ali taj mali broj nije prepoznat zato što u Srbiji ne postoji sistemsko nego uvek isključivo slučajno otkrivanje disleksije, u petom ili šestom razredu”, kaže Gordana Babić-Cvetković iz Prvog srpskog društva za disleksiju.
Prema njenim rečima, disleksija je korak do vrha, korak do dna. Ako se pomogne detetu, može se postići jako mnogo.
Logopedi kažu da mnogi disleksičari, kada odrastu, ne žele da priznaju od čega boluju, pa tako ostaju nedijagnostikovani.
Senat Univerziteta u Beogradu usvojio je pre dve godine Pravilnik kojim se podržava školovanje studenata sa disleksijom. Prema podacima Centra za studente sa hendikepom, trenutno studira dvoje disleksičara.
Komentari (0)