Kako dolazi do oplodnje?

Napokon su objavili pronalazak odgovora na ovo pitanje, a taj odgovor bi mogao da vodi prema individualizovanoj oplodnji i nehormonskoj kontracepciji.

 2005. godine naučnici su otkrili prvi deo odgovora: vezivni protein na površini spermatozoida koga su nazvali izumol. Punih deset godina nakon toga na Kembridžu je otkriven je i izumolov parnjak na jajnoj ćeliji. Za receptor imena Folr4 se i ranije znalo, ali se smatralo da je deo receptora folne kiseline.

Kad su naučnici stavili neoplođenu jajnu ćeliju u Petrijeve sudove i blokirali njegove Folr4 receptore, spermatozoid nije mogao da se zakači. I kad su genetskim modifikovanjem oblikovali ženke miševa bez Folr4 receptora, bile su neplodne.

Štoviše, ovim istraživanjem otkriveno je i da jajna ćelija ograničava ulazak više spermatozoida. Folr4 proteini su izbačeni sa površine jajne ćelije 30 minuta nakon oplodnje, lebdeći oko membrane, bez mogućnosti povezivanja s proteinima spermatozoida.

Razumevanje početka procesa oplodnje je veliko otkriće – moglo bi da dovede do tretmana protiv neplodnosti, ali i nehormonske kontracepcije.

Ovako važna uloga zahteva i promenu imena – naučnici su zahtevali da se protein jajne ćelije nazove Juno (u čast rimske boginje braka ili čak prikladnije, prema istoimenom nagrađivanom filmu iz 2007. godine).

Jednostavan genetski test mogao bi da ustanovi zavisi li neplodnost žene o nedostatku Juno proteina, omogućio bi preskakanje preliminarnih tretmana protiv neplodnosti koji ne bi bili od pomoći u tom slučaju, i odmah bi se omogućio unos sperme. 

Isto je s kontracepcijom, poznavanjem temeljne uloge Juno proteina, moguće ga je blokirati i spermatozoide onemogućiti da oplode jajnu ćeliju. 

Istraživanje je objavljeno u časopisu Nature, a sledeći korak je da se otkrije koji su još proteini u igri kad se spermatozoid i jajna ćelija spoje.